Na een intensieve introductieweek vol met “the way of ilionx” en o.a. Masterclasses Business Intelligence, Programming, Scrum en Security ging het avontuur voor onze Young Professionals nu toch echt beginnen. Een vakinhoudelijke bootcamp gecombineerd met een life changing experience in New Delhi. En om ze niet zomaar alleen naar, het voor hen onbekende, India te sturen, mocht ik een paar dagen met ze mee op reis.
Zaterdag 5 september hadden we om 11.00 uur afgesproken bij het meeting point op Schiphol. Daar stonden onze collega’s Yvonne, Dennis en Raymond de groep op te wachten om ons, na een bakje koffie met wat lekkers, uit te zwaaien. Nog even een laatste kus en knuffel voor vriendinnen, vrienden en ouders en daarna door de douane richting de gate.
De reis duurde korter dan verwacht. De meesten vermaakten zich de ruim 7 uur durende vlucht met het entertainment systeem of maakten van de gelegenheid gebruik nog even wat rust te pakken. Rond 01.00 uur lokale tijd kwamen we aan op Indira Gandhi International Airport. Hier is echter nog niet veel te merken van de Indiase sferen. Het is net alsof je op een groot internationaal Europees vliegveld bent aangekomen.
Eenmaal buiten stond een medewerker van Koenig Solutions te wachten en begeleidde ons naar 2 taxibusjes die ons naar ons hotel zouden brengen. Terwijl wij daar naartoe liepen viel het mij meteen op dat er hier hele gezinnen op straat slapen. Op tv zie je dit wel in de straten van Delhi, maar om er direct buiten de ingang van het vliegveld al mee geconfronteerd te worden, had ik niet verwacht.
Tijdens de rit naar het hotel probeerde ik nog wat indrukken mee te krijgen van deze mysterieuze cultuur, maar midden in de nacht lijkt het allemaal nog behoorlijk mee te vallen. Omstreeks 03.00 uur komen we aan bij ons hotel Koenig Inn in West Patel Nagar. (Westen van Delhi). Nog even een drankje en een group selfie met z’n allen op de kamer van Stefan en Michael, waarna een aantal daar blijft hangen en de rest zijn bed induikt.
De dag begint meteen “goed". Al vroeg in de ochtend (06.00 uur) zien we het leven voor het hotel op gang komen en besluiten we een kijkje te nemen in de straat voor ons hotel. We staan daar nog geen 10 minuten en we horen een kreet achter ons en zien onze collega Pravesh als een soort van Usain Bolt achter 2 jongens op een scootertje aan rennen. Na ongeveer 10 meter draaide Pravesh zich om en verdwenen de jongens met zijn gouden ketting de drukke straatjes van Delhi in. Wat een slechte start!
En zo dachten de Indiërs die het gezien hadden er ook over. Meteen stonden er een paar locals om ons heen zich te verontschuldigen dat dit ons was overkomen en wat voor slechte eerste indruk dit wel niet moest geven van India. Het nieuws verspreidde zich daarna ook als een lopend vuurtje door de hotels en over de campus van Koenig.
Om 07.30 uur konden we in het andere Koenig hotel (op loopafstand) ontbijten. Iedere dag kunnen de Koenig studenten daar gebruik maken van het ontbijt en het avondeten. Lunch wordt verzorgd op de Koenig Campus. Later in de ochtend, om 11.00 uur, stonden 2 taxibusjes van Koenig klaar om ons een eerste indruk van Delhi te laten beleven. Zo konden we de stad en het verkeer alvast een beetje leren kennen voordat iedereen straks meer op zichzelf is aangewezen.
Wij hebben deze middag de India Gate, Humayuns Tomb, de Lotus Temple en een Sikh Temple bezocht. Vooral het bezoek aan de Sikh temple was erg indrukwekkend. Dit was namelijk het gebedshuis van één van onze cab drivers. Hij nodigde ons uit om zijn tempel te bezoeken. Voorwaarde was wel dat wij onze schoenen uit moesten doen, een hoofddoek op moesten en met alle traditionele gebruiken moesten meedoen waardoor het voor mij een onvergetelijke ervaring werd.
Een andere ervaring was dat bij de India Gate een meisje naar mij toe kwam en probeerde een soort van armbandje aan mij te verkopen. Na een aantal pogingen om haar duidelijk te maken dat ik niet geïnteresseerd was, liep ze van mij weg en dacht ik van haar verlost te zijn. Niets was minder waar. Een paar meter verderop zette ze haar handen langs haar mond en kwam er een soort van lokroep richting een groep verderop. Binnen no-time hadden we een hele groep meisjes achter ons aan die met een enorme vastberadenheid iets aan ons
probeerden te verkopen. Misschien is het een goed idee om onze nieuwe sales professionals bij deze dames op training te sturen?
Lunch hadden we die middag bij Shambu Dayal Bagh (een aanrader!). Om bij het restaurant te komen moesten we wel eerst door 2 verdiepingen in een bazaar vol Indian souvenirs, stoffen en kleding. Het voelde net alsof je in een Disneyland was, waar je alleen via zo’n winkeltje vol met souvenirs naar buiten kan. Meteen werd ons ook duidelijk dat de cab drivers vast een soort commissie regeling hebben met deze winkeltjes.
De middag hebben we afgesloten bij de Lotus Tempel. Een modern gebedshuis voor alle religies. In de rij en tijdens de wandeling ernaartoe was onze groep een aardige bezienswaardigheid op zich. Regelmatig werden wij, en vooral onze blonde jongens Stefan en Michael, benaderd om op de foto te gaan en kwamen de Indiase bezoekers naar ons toe om een praatje te maken. Na op de terugweg nog even gestopt te zijn om foto’s te maken van wat apen langs de kant van de weg kwamen we eind van de middag weer terug in ons hotel. Iedereen heeft zich toen teruggetrokken om later die avond samen in de binnenstad van Delhi (Connaught Place) te gaan eten bij Ambrosia Bliss.
Na ons ontbijt gingen we met de taxi naar de Koenig Campus. Lopen was namelijk te ver en te gevaarlijk door het kamikaze verkeer in Delhi. Daar werden we ontvangen en was er een algemeen welkom in het restaurant. Nadat iedereen de nodige formulieren had ingevuld werden ze in groepjes meegenomen naar hun trainer en hun lokaal.
Ik ben nog even met ons contactpersoon Pam blijven zitten om wat vragen van onze studenten door te nemen en ik kreeg vervolgens een rondleiding door het trainingsinstituut. Deze dag heb ik een aantal classes bijgewoond. Een positieve verassing was dat ze niet in een volle klas training krijgen, maar een trainer voor zichzelf hebben. Ook kreeg ik de indruk dat het kennisniveau en de teaching skills van de trainers erg goed zijn.
Gedurende de dag krijgen de studenten voldoende gelegenheid om een break te nemen. Er is op de campus gratis koffie en thee, maar het leek ons veiliger om het bij een klein winkeltje op de campus te kopen waar (verpakte) snacks, koffie, thee en fris te krijgen is. Omstreeks 13.00 uur is het lunchtijd en kunnen we in het restaurant gebruik maken van het buffet. Ik heb hier zelf de 2 dagen dat ik op de campus was gegeten en beide keren was er veel keus en was het erg lekker!
Aangezien niet iedereen hetzelfde programma doorloopt, was niet iedereen om dezelfde tijd die middag klaar met de training. Daarom hadden we afgesproken dat iedereen op eigen gelegenheid terug naar het hotel zou gaan en een berichtje in de WhatsApp groep zou zetten wanneer diegene vertrekt met de Koenig cab.
Terug naar het hotel wilden wij eigenlijk eens met een TukTuk de straten van de stad door, maar Pam raadde ons dat af en adviseerde veilig de taxi te nemen. Terug bij het hotel wilden wij voor het avondeten nog even een mall opzoeken en zijn daar met de metro naar toe gereisd. De metro lijkt een veilige manier van reizen door de stad. Bij iedere metrohalte word je door de politie grondig gecontroleerd voordat je het station in mag.
Op de weg terug hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn we na een beetje onderhandelen toch een TukTuk ingestapt. Racen door de stad met een hoop getoeter en onverwachte stuur manoeuvres. Wat een geweldige ervaring! Vanaf dat moment hebben wij iedere gelegenheid de TukTuk gepakt. Het avondeten in het hotel was eenvoudig en oké te noemen. Wanneer je dit een aantal weken voorgeschoteld krijgt, kan ik mij voorstellen dat je een aantal keer buiten de deur wilt eten.
Tijdens het ontbijt kreeg ik meteen van een aantal studenten door dat het internet niet echt meewerkt in de voortgang van het huiswerk wat ze meekrijgen. Wanneer ik op de campus aankom kaart ik dit meteen aan bij Pam. Zij geeft aan dat wanneer de studenten terugkomen in het hotel, de WiFi is hersteld en weer goed zou moeten werken.
Ook deze dag kan ik weer bij een aantal classes van onze studenten aanschuiven. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om van alle groepjes en trainers een foto te maken als leuke herinnering. Terwijl ik zo de dag doorbreng denk ik ook aan het andere gezicht wat Delhi heeft. Arm en rijk leeft hier zo dicht naast elkaar. In iedere straat liggen gezinnen met kleine kinderen te slapen. Op de kruispunten zijn primitieve tentjes van doeken opgebouwd en lopen kinderen, niet ouder dan mijn eigen jongens, in niets meer dan een versleten vies onderbroekje doelloos voor zich uit te staren.
Aan het einde van de middag, wanneer ik met Pam wat laatste vragen doorneem, vraag ik haar naar de omstandigheden van deze kinderen in Delhi. Ik vraag haar of wij misschien iets kunnen doen. Ik word door haar meegenomen naar het hoofdkantoor en ontmoet daar Sanjay Manocha. Hij is in 2007 een project is gestart om kansarme kinderen uit de slums van Delhi gratis onderwijs te geven. Sanjay vertelt mij over de visie en missie en hun manier van payback to society en dat ze inmiddels 1600 kinderen lesgeven. Ik ben erg onder de indruk en
Sanjay biedt mij aan om een kijkje te nemen om te zien wat het effect is van hun initiatief.
Een uur later loop ik onder begeleiding door de smalle steegjes in een achterstandsbuurt in Noord Delhi. Er hangt hier een nog triester sfeer. Ik moet de vliegen uit mijn gezicht slaan terwijl ik nog niets zie wat maar enigszins op een schoolgebouw lijkt. Opeens lopen we door een deur, gaan we een paar trappen omhoog en komen we in een kleine ruimte waar ongeveer 24 kinderen aandachtig zitten te luisteren naar hun juf. Erg enthousiast groeten ze mij en hebben we zo’n 20 minuten vragen aan elkaar gesteld.
Het is duidelijk te zien dat deze kinderen het nu beter hebben dan op straat, maar het grootste verschil is nog wel de blik in hun ogen waarbij de moedeloosheid van de straat plaats heeft gemaakt voor passie en ambitie! Terug op de campus wacht ik op het laatste groepje studenten en pakken we de taxi terug naar het hotel. Ondertussen vertel ik mijn indrukwekkende ervaring aan de groep en iedereen is het er meteen mee eens: hier moeten we iets mee doen!
Wanneer je voor de eerste keer in India bent, kan één ding niet ontbreken voordat je weer in het vliegtuig naar huis stapt. Een bezoek aan de Taj Mahal! Met Stefan, Vinnie, Rion en Pravesh stond ik om 02.30 uur klaar in de lobby van ons hotel om te vertrekken richting Agra. De rest van de groep ging dezelfde trip maken op de zondag erna. Na een zeer onstuimige rit waarbij we regelmatig met onze hoofd/nek tegen het plafond knalden, stonden we na ongeveer een uur alweer stil langs de kant van de snelweg met een lekke band. Onze chauffeur Rajesh heeft echt zijn best gedaan, maar na 30 minuten hebben wij zelf de band maar vervangen, zodat we weer op weg konden richting de Taj.
Het idee was om er met zonsopkomst te zijn, maar om dat nog te halen moest Rajesh aardig het gaspedaal intrappen. Ondanks dat we nog twee keer moesten stoppen i.v.m. loshangende autodelen waren we mooi op tijd om een zeer indrukwekkende dag te beleven bij de Taj Mahal en het Agra Fort.
Eind van de middag, na een lange dag weer terug in het hotel, bleek het internet nog steeds niet goed te werken. Ook niet met de inmiddels aangesloten LAN-kabels. Ik heb Pam nog even via de mail gevraagd om datakaarten te regelen, zodat iedereen zich in ieder geval goed kan voorbereiden op de examens. Een rondje langs alle kamers gemaakt en volgens mij kan iedereen zich hier inmiddels prima redden.
Starend naar een episode van Suits zit ik een paar uur later in het vliegtuig naast Yumanu. Een meisje uit Chennai die voor het eerst uit haar geboortestad reist. Ze is onderweg naar Mexico waar ze als test engineer gaat werken voor Accenture en ze vertelt mij dat ze erg zenuwachtig is. Ze laat mij foto’s zien van haar familie thuis die ze nu voor een jaar moet gaan missen. Daarna verstopt ze zich verdrietig onder een deken en valt ze in slaap. Terwijl ik vermoeid van alle indrukken mijn ogen dicht doe besef ik me goed dat zij een van de gelukkigen is.
Ik wens de Young Professionals nog veel succes met het tweede deel van hun verblijf in India!
Vince Meijer